In the spotlight

In juni 2016, kwam ik in contact met de 13 jarige jongen Steijn.  Nav een gesprek wat ik had met 15 jongeren die elkaar graag ontmoette in de buitenruimte en waar de omgeving last van had. Afijn, goed gesprek en na een soort van preek aan deze jongens en meisjes in de trant van "jullie zijn welkom in de buitenruimte als jullie je gedragen maar ik zie jullie overdags toch graag op school en of werk en niet de hele dag op straat" Stak Steijn z'n vinger op en zei, en als geen enkele school je wil? De manier waarop hij dat zei, overviel mij en die blik van hem vergeet ik nooit. Ik moest slikken en raakte geëmotioneerd. 

Op dat moment met op papier 0 thuiszitters in de gemeente kwam ik er zowaar 1 tegen.  Met toestemming heb ik me erin verdiept en er bleek veel aan de hand te zijn geweest.. Iets met onbegrepen gedrag thuis en daarbuiten en het ontbreken van regie. Nadat ik me er tegenaan bemoeid had werd er 1 e.e.a ingezet en nog steeds is Steijn elke dag voor mij het symbool van een kind wat door het systeem tussen wal en schip kan vallen en herinnert mij elke dag waarom ik voor deze kinderen het verschil wil maken.

In de korte tijd dat ik burgemeester ben, heb ik veel voorbeelden gezien van situaties waarin collega’s op zichzelf aangewezen waren en ondanks de steun van velen om hen heen, een bepaalde klus helemaal zelf moesten klaren. Wobine Buijs uit Oss bijvoorbeeld, die voor de Ossenaren en voor Nederland een sterk staaltje leiderschap toonde in de periode na het afschuwelijke ongeluk in Oss. Collega Sjoerd Potters uit De Bilt, die in zijn eerste jaar als burgemeester meteen enkele ernstige veiligheidssituaties moest oplossen. Collega Jan Hamming, die liet zien dat temidden van alle polarisatie en controverse, iedereen die iets van Sinterklaas vond, welkom was in Zaanstad om op zijn of haar manier mee te doen. Leiderschap met een hoofdletter L, ik bewonder jullie allemaal enorm.

Maar voor onze inwoners, voor de inwoners van Loon op Zand, geldt dat ik mijn eigen moreel kompas, mijn intuïtie, moet laten spreken om een sterke burgemeester te zijn. Om het gevoel van “goed” en “rechtvaardig” in mijn handelen tot uitdrukking te brengen.

Bijvoorbeeld voor die ene inwoner die door alle ellende het niet meer ziet zitten. En die door diverse hulpverlening- en zorginstanties bijgestaan wordt. Maar toch niet uit het dal weet te komen omdat we simpele dingen als een huis, een baan of eten kopen zo idioot moeilijk hebben gemaakt dat er 23 instanties mee moeten praten. Voor die inwoners kan ik als burgemeester het verschil maken door op de koffie te gaan, te luisteren en daarna al die hulpverleners om tafel te zetten en knopen door te hakken. En we gaan pas de deur uit als mijn moreel kompas naar mijn hart wijst. Daar moet het goed voelen. Voelt het niet goed? Dan is het dus ook niet goed. Op die momenten ben ik op mezelf aangewezen en moet ik bepalen wie ik ben, waar ik voor sta en hoe wij in Loon op Zand met elkaar om willen gaan en dat vind ik soms verdomd lastig maar telkens weer een hele grote eer!